Młodzi powołują nową organizację związkową „Konfederacja Pracy Młodych” działającą przy OPZZ. Chcą zrzeszać m.in stażystów i pracowników platformowych.

Pandemia pogorszyła sytuację młodych pracownic i pracowników. Obecnie na rynek pracy wchodzi duża grupa młodych osób, których droga zawodowa zostanie zdeterminowana przez warunki pandemiczne. Dane pokazują, że więcej niż 1 na 6 osób poniżej 25. roku życia straciła pracę z powodu kryzysu wywołanego COVID-19.  Eksperci twierdzą, że pozostawienie młodych ludzi poza rynkiem pracy na długi czas zmniejsza ich szanse w przyszłości. Poza zaburzeniem ścieżki edukacyjnej i zawodowej są oni szczególnie narażeni na problemy ze zdrowiem psychicznym.

Nowa organizacja młodzieżowa „Konfederacja Pracy Młodych” działająca w OPZZ Konfederacja Pracy powstała z inicjatywy młodych pracownic i pracowników, którzy mają dość niestabilnej sytuacji i postępującej prekaryzacji rynku pracy. Są wśród nich młode opiekunki, studenci, pracownicy handlu, mediów czy branży informatycznej. Chcą zrzeszać osoby do 35. roku życia, które pracują na niestabilnych formach zatrudnienia, m.in młode matki, imigrantów, pracowników platformowych, osoby z niepełnosprawnościami, mobbingowane i wykluczane. Nowo powstała międzyzakładowa komisja środowiskowa jest inicjatywą oddolną i będzie stanowiła formę wyciagnięcia ręki do wszystkich, niezależnie od formy zatrudnienia: studentów, praktykantów, stażystów, osób bezrobotnych, biernych zawodowo i każdego, kto chce angażować się w solidarnościową walkę o lepsze warunki pracy.

17 listopada br. zostanie zorganizowana konferencja, podczas której młodzi zaprezentują pierwszy wynik ich pracy – raport „Młodzi na rynku pracy w czasach pandemii COVID-19”, który odsłania absurdy i słabości systemu stażowego w Polsce, oraz to, jak w warunkach pandemii wszystkie jego wady uległy wzmocnieniu. Skupia się on na kilku obszarach: kredyty, brak mieszkań, śmieciówki, perspektywy młodych na założenie rodziny, staże i praktyki. W raporcie przedstawiona została sprawa związków zawodowych – ich aktualnej kondycji i potencjału na przyszłość, który autorki, Nadia Oleszczuk i Karolina Kulpa, upatrują w młodych ludziach. Raport stanowi zbiór diagnoz oraz rozwiązań, które mogłyby poprawić sytuację młodych, nie jest to jednak opracowanie eksperckie, ale oddolna inicjatywa osób, które nie godzą się na zastaną rzeczywistość oraz chcą być głosem swojego pokolenia.

Data: 17 listopada 2021, godzina: 13:30
Miejsce: OPZZ Konfederacji Pracy
ul. Kopernika 36/40
00-924 Warszawa,
piętro 2, siedziba OPZZ

Stream konferencji: https://www.facebook.com/konfederacjapracymlodych

Raport do pobrania na stronie Konfederacji Pracy https://konfederacjapracy.org.pl/

Szefowa Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych alarmuje: „Pielęgniarka idzie na emeryturę i umiera”.

Jak informuje portal Rynek Zdrowia, o dramatycznych statystykach dotyczących pielęgniarek i położnych w Polsce mówiła podczas sesji inauguracyjnej XVII Forum Rynku Zdrowia Zofia Małas, prezeska Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych. Problemem, na który wskazywała, jest z jednej strony olbrzymi deficyt kadr, z drugiej średnia wieku pielęgniarek i położnych.

– To ogromny kryzys kadrowy. W tej chwili średnia wieku dla pielęgniarek to 53 lata i 51 lat dla położnych. Idealna byłaby średnia wieku 38 – 40 lat, wtedy moglibyśmy mówić, że nie mamy luki pokoleniowej. Teraz rokrocznie z systemu wypada, w tym nabiera praw emerytalnych oraz umiera, 10 000 pielęgniarek i położnych. Gdyby do systemu wchodziło 10 000 osób, można by powiedzieć, że mamy status quo, czyli ten najniższy w krajach OECD wskaźnik: 5,2 na 1000 mieszkańców. Dla porównania średnia unijna to 9,4. W 2020 roku wydaliśmy 5680 praw wykonywania zawodu, w tym roku będzie podobnie, bo na 30 września to już 5300 PWZ. W związku z tym można powiedzieć, że brakuje nam połowy i to pomimo, że dużo dobrego zadziało się w ostatnim pięcioleciu: z 75 uczelni posiadających kierunki pielęgniarstwa i położnictwa, w tej chwili jest już 127 takich uczelni. Chętnej do nauki młodzieży też nie brakuje, ale problem jest jeden: zawieszono minimalne normy zatrudnienia. W efekcie od dwóch lat obserwujemy, że mimo iż wydajemy prawie 6000 PWZ, tylko niespełna połowa absolwentów jest zatrudniana. Pracodawcy wyczekują, twierdząc że nie mają pieniędzy na etaty pielęgniarskie, a my bardzo się boimy, bo ta nasza młodzież odchodzi. Odchodzi do niepublicznej ochrony zdrowia, odchodzi do administracji, część jest zainteresowana wyjazdem za granicę. Boimy się, że jeżeli raz odejdą i będzie im dobrze pod względem zarobków gdzie indziej, to już nie wrócą – tłumaczy Zofia Małas – To jest kwadratura koła: pomimo iż mamy mało absolwentów, o 100 proc. za mało, to i tak nie wszyscy są zagospodarowywani. W efekcie kształcimy ze środków publicznych tylko niekoniecznie na rynek publicznej ochrony zdrowia – podkreślała.

NIPiP przygotowała analizę, z której wnika, że jeżeli w najbliższych latach do systemu nie będzie wchodziło co roku około 10 000 pielęgniarek i położnych, to w 2030 r. średnia wieku w tych zawodach wyniesie 62 lata.

O swoje prawa przed sądem pracy skutecznie walczył pracownik Solaris Bus, zwolniony w 2019 r. z powodu zwolnień lekarskich po wypadkach.

Jak informuje związek zawodowy Konfederacja Pracy w spółce Solaris Bus, wypowiedzenie umowy o pracę Solaris wręczył pracownikowi w grudniu 2019
r., tuż przed świętami Bożego Narodzenia. W tamtym feralnym roku
miał on kilka wypadków, również wypadki przy pracy, przez co
łącznie przez kilkadziesiąt dni przebywał na zwolnieniach lekarskich.
Spółka zarzuciła mu, że jego nieobecności zdezorganizowały pracę,
zakłóciły proces produkcji i spowodowały konieczność organizowania
nadgodzin. Według spółki dlatego został zwolniony.

W styczniu 2020 r. złożony został pozew przeciwko spółce. W proces
zaangażowany był cały zarząd organizacji zakładowej.

W sądzie, podczas trakcie kilku rozpraw, Solaris nie był w stanie udowodnić
stawianych pracownikowi zarzutów, które ponoć miały być faktycznym
powodem zwolnienia. Solaris twierdzi, że nie zwalnia za chorobowe, ale innych podstaw zwolnienia nie udało się udowodnić.

Po blisko dwóch latach wyrokiem z dnia 8 listopada 2021 r. Sąd
Rejonowy w Poznaniu nakazał Solarisowi przywrócenie pracownika do pracy,
wypłatę odszkodowania i zapłatę kosztów sądowych.