Polityka socjalna najczęściej kojarzy nam się z pomocą finansową dla rodzin i osób starszych, zapewniającą im minimum potrzebne do normalnego życia: jedzenie, lekarstwa czy dostęp do edukacji. A co, jeśli prąd i ciepło też stają się dla nich luksusem? Jak państwo pomaga osobom, które są zagrożone ubóstwem energetycznym? Jak zamierza mu przeciwdziałać w dobie wyzwania spod znaku transformacji energetycznej?

Chcieliśmy znaleźć się we Wspólnocie, by żyć na poziomie podobnym jak Niemcy, Francuzi czy choćby Hiszpanie. Na poziom naszego życia największy wpływ mają, rzecz jasna, realia pracy. To, jaka jest sytuacja pracowników. Jak zmieniała się ona wskutek akcesji Polski do Unii?

„Jestem pracownikiem” – czy to brzmi dumnie? Wielu z nas unika jak ognia takiego autookreślenia, mimo że niemal wszyscy wykonujemy pracę dla kogoś: przedsiębiorcy, firmy czy korporacji. Nie chcemy być postrzegani jako „zwykły robol”, który wykonuje to, co mu każą. Zakłamujemy rzeczywistość wyświechtanymi zwrotami typu new business manager, account manager, content designer itd. Jak gdyby pozycja zwykłego pracownika nam uwłaczała.