W ostatnich latach do części osób z niepełnosprawnością trafiły dwa nowe świadczenia – dodatek dopełniający i świadczenie wspierające. W każdej innej sytuacji uznano by to za przejaw troski państwa o grupy społeczne, które muszą mierzyć się ze sporym ryzykiem ubóstwa. Jednak w polskich realiach, poza bezpośrednimi beneficjentami tych świadczeń, budzą one negatywne emocje, z frustracją i wściekłością na czele. Dlaczego? I co proces ich wprowadzania mówi o polskiej polityce społecznej?

Nie jestem przeciwniczką szkół specjalnych jako takich, bo znam osoby, które sobie je chwalą. Jestem za wyborem. Za tym, aby można było wybrać ścieżkę edukacyjną dla dziecka, również taką, która wiedzie przez szkołę ogólnodostępną. We Włoszech wszystkie szkoły z założenia są integracyjne i system nie zakłada podziału między uczniami. Chciałabym, aby w Polsce możliwy był chociaż wybór pomiędzy różnymi typami szkół.

W rozmowach z dorosłymi osobami z niepełnosprawnością na temat ich młodości często pojawia się motyw osamotnienia, poczucia bycia kimś gorszym i słabszym, ogromnego bólu i przytłoczenia zachowaniem/reakcjami ludzi na niepełnosprawność – a tym samym na osobę, która ma niepełnosprawność.