Nie wyklucza to indywidualnej terapii czy nawet pomocnej czasami (choć zdecydowanie zbyt powszechnie stosowanej i nadużywanej) farmakoterapii, ale ostatecznie jest to tylko niezbyt skuteczny plaster na ziejące rany systemowych problemów, konserwujące niesprawiedliwe status quo i nierówności społeczne. „Zamiast próbować zmienić »nastawienie« w terapii, musimy zmienić hierarchie rasowe i klasowe, system mieszkaniowy i ekonomiczny” – pisze brytyjska psycholożka.

Diagnozy tego rodzaju mogą pełnić podobną funkcję do określania buntujących się kobiet mianem „czarownic”.

Ujmowanie cierpienia psychicznego jako problemów jednostek i ich „chorych mózgów” zasłania ekonomiczne przyczyny tegoż cierpienia.

Demokracja, która miałaby polegać na władzy ekspertów, to właśnie technokratyczny autorytaryzm.

Cierpienie niekoniecznie powinniśmy redukować do genów i biologii.

Przypadek Britney Spears daje okazję, żeby krytycznie przyjrzeć się „zdrowiu psychicznemu”

Nawet w dużych mediach można się spotkać z wypowiedziami psychiatrów narzekających na rozpad więzi społecznych, przepracowanie, niestabilną sytuację zawodową, brak poczucia bezpieczeństwa i problemy finansowe jako faktyczne przyczyny problemów pacjentów. A jednak lekarstwem na te problemy ma być farmakoterapia lub psychoterapia, które miałyby do takich warunków pozwolić się przystosować lub przynajmniej złagodzić ból. To nie działa.