Kolejne rządy lubią mówić o sukcesach. Głosiciele wizji zielonej wyspy przegrywają z głosicielami wizji Polski w ruinie, a następnie zaczynają głosić wizję Polski w ruinie przeciwko wizji zielonej wyspy obozu rządzącego. I tak mniej więcej w kółko. Sęk w tym, że rządy się zmieniają, a problemy pozostają.

Polska klasa polityczna lubi nas przekonywać o dwóch rzeczach. Że jest doświadczona i wiele już dokonała – oraz że ma czyste ręce, niesplamione sumienie i nic złego na koncie. A przecież, gdy się przyjrzeć temu wszystkiemu nieco uważniej, są to od lat wciąż ci sami ludzie w rozmaitych konfiguracjach, mający spory wkład w kondycję współczesnej Polski. Dokonali tego myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem. Nie jest oczywiście tak, że wszyscy są tak samo winni i wszyscy zrobili tyle samo dobrego. Jednak o sukcesach lubią mówić, a błędy chcieliby przemilczeć. Nas partyjne przepychanki interesują bardzo umiarkowanie, a po 16 latach edycji pisma możemy powiedzieć, że to wszystko już przerabialiśmy – i opcje polityczne, i partie, i idee, i slogany, i wizje, i obietnice, i nadzieje, i rozczarowania. Znamy to na pamięć. I znamy jałowość partyjnych przepychanek i pyskówek, w których cieniu pozostają wciąż nierozwiązane problemy.

W niniejszym numerze „Nowego Obywatela” sporo piszemy właśnie o problemach systemowych. Wywiad z Adrianą Porowską ukazuje nam straszną rzeczywistość osób bezdomnych oraz sposobów pomagania im, sposobów nierzadko rozbijających się o brak sensownej polityki państwa. Piotr Wójcik porusza temat pokrewny i opisuje niedobory – bardzo poważne – polskiej polityki mieszkaniowej oraz ich skutki. Rafał Bakalarczyk omawia problemy seniorów w naszym kraju, a także rosnącą skalę tego zjawiska. Z rozmowy z dr. Michałem Wolańskim dowiemy się natomiast sporo o tym, jak wygląda rozkład transportu zbiorowego na polskiej prowincji. Z kolei wywiad z Martą Dzido i Piotrem Śliwowskim obnaża słabości polskiego kultywowania pamięci o bohaterach niedawnej przeszłości oraz mielizny polityki kulturalnej. Wszystkie te materiały prowadzą do smutnych wniosków na temat stanu państwa. Staramy się jednak nie tylko „narzekać”. Z artykułu Karola Trammera dowiecie się, jak wygląda odrodzenie tramwajów w polskich miastach, a Olga Drenda opisuje oddolne przywracanie pamięci o kulturze ludowej.

W tym numerze sporo miejsca poświęciliśmy także zagranicy i problemom globalnym. Rozmowa z Flávio Eiró szczegółowo omawia program, dzięki któremu w Brazylii miliony ludzi udało się wyrwać z nędzy i marginalizacji. Przed wyborami w USA pokazujemy, że elektorat prawicowego demagoga składa się w pewnej mierze z ludzi, którzy są, a raczej mogliby być naturalnym elektoratem rozsądnej lewicy. Inny z tekstów omawia rzecz w Stanach Zjednoczonych niesłychaną – identyfikację wykształconego młodego pokolenia z klasą robotniczą oraz przyczyny tego stanu rzeczy. Z kolei Krzysztof Wołodźko recenzuje książkę, która pokazuje, że coraz bardziej zarysowuje się nam wybór między prospołeczną i ekologiczną gospodarką a barbarzyństwem i krachem dzikiego kapitalizmu.

A oprócz tego, poza wszelkimi blokami tematycznymi, choć nie bez znaczenia dla odpowiedzi na pytanie, kto jest winny obecnemu stanowi Polski, mamy dla Was wywiad z dr. hab. Tomaszem Zaryckim. Stawia on kontrowersyjną tezę, że Polską rządzą inteligenci…

To oczywiście nie wszystkie materiały, które przygotowaliśmy. Zapraszam do lektury!