dr nauk humanistycznych, adiunkt i Zastępca Dyrektora Instytutu Spraw Społecznych Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Wiceprezes Krakowskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Polityki Społecznej. Współautor m.in. książki „Organizacja pomocy społecznej w Polsce w latach 1918–2018” (Scholar, Warszawa 2018).
Odkąd sprawy społeczne powróciły do kompetencji wspólnot lokalnych, tj. od 1990 r., kolejne fale zmian w obszarze lokalnej polityki społecznej płynęły głównie w kierunku umacniania wybrzeży pomocy społecznej – krainy resortowości i selektywności. Czy wraz z pojawieniem się centrów usług społecznych uda się przełamać ten prąd i odmienić przyszłość lokalnej polityki społecznej?
Uświadomiliśmy sobie – zdaje się po raz pierwszy na poważnie – iż niekontrolowany (np. biologiczny) czynnik może w kilka chwil unieruchomić rynki gospodarcze, pozostawiając obywateli bez dochodów lub je znacznie obniżając. Doświadczenie to każe nam ponownie zweryfikować system wsparcia socjalnego współczesnych państw opiekuńczych, a szczególnie podsystem pomocy społecznej, który zaczyna coraz bardziej odstawać od realiów.
W obliczu epidemii koronawirusa wciąż niewiele mówi się o zapewnieniu ochrony socjalnej grupom najsłabszym społecznie.
Patronite
Facebook
Twitter
