Wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych. Doktor nauk humanistycznych w zakresie socjologii. Pracę na rzecz OPZZ łączył z pracą naukową w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Autor wielu publikacji naukowych i publicystycznych. Główne zainteresowania naukowe skupiają się na badaniu procesów charakterystycznych dla zbiorowych stosunków pracy. Do związku zawodowego wstąpił w 2001 r., mając 24 lata. Po 1,5 roku pracy, jako szeregowy pracownik ds. sprzedaży, współtworzył organizację związkową OPZZ „Konfederacja Pracy” w jednym z warszawskich marketów budowlanych. Został zwolniony z pracy za działalność związkową po zaledwie 10 dniach od utworzenia związku zawodowego. Wchodził w skład zarządu OPZZ „Konfederacja Pracy”. Od 2005 r. pracował początkowo jako radca, a później dyrektor Wydziału Międzynarodowego OPZZ. Od 2010 przez dwie kadencje pełnił funkcję członka Prezydium OPZZ i Rady OPZZ. Z ramienia OPZZ pełnił funkcję członka Zespołu ds. Międzynarodowych Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych, a po utworzeniu Rady Dialogu Społecznego wchodził w skład Zespołu ds. Międzynarodowych RDS. Był także ekspertem OPZZ w Grupie Roboczej RDS ds. europejskiego dialogu społecznego. W latach 2006–2016 pełnił funkcję zastępcy członka Komitetu Wykonawczego Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych; od 2006 jest zastępcą członka Rady Administracyjnej Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy (Eurofound). Wielokrotnie wchodził w skład delegacji polskich pracowników na sesje Międzynarodowej Konferencji Pracy w Genewie.
Uświadomienie sobie istnienia pułapki średniego dochodu oznacza, że aby myśleć o rozwoju i modernizacji, polska gospodarka potrzebuje przestawienia na osiąganie przewag konkurencyjnych w oparciu o inny mechanizm. Źródłem nowej przewagi mają być innowacje. Aby tak się stało, wymagane jest jednak dokonanie szeregu interwencji, a przede wszystkim sporej rewolucji mentalnej. Musimy w Polsce więcej zarabiać.
Patronite
Facebook
Twitter
