(1875–1937) – angielski pisarz, myśliciel, działacz polityczny. Z zawodu architekt. W młodości członek Towarzystwa Fabiańskiego. Zrażony do socjalizmu etatystycznego, który uważał za kolektywistyczny (anty-indywidualistyczny), przeszedł na pozycje oryginalne i jako „wolny elektron” starał się opracować nową koncepcję, według własnych słów, „socjalizmu przyszłości”, który lepiej korespondowałby z przyrodzoną godnością i potencjałem twórczym człowieka. Z biegiem czasu zbliżył się także do ruchu dystrybucjonistycznego, z którym wszakże (m.in. ze względu na brak przynależności religijnej) jego relacje pozostawały napięte. Z biegiem czasu, uznawszy, że źródła degeneracji społecznej następującej w kapitalizmie należy szukać w niekontrolowanym procesie umaszynowienia produkcji, jaki miał miejsce podczas rewolucji przemysłowej, zaczął głosić radykalną tezę ustawowego ograniczenia stosowania maszyn w gospodarce i szeroko zakrojonego powrotu do produkcji rzemieślniczej. Krytykował tzw. naukowe zarządzanie pracą. Pisał przede wszystkim do czasopism „The New Age” oraz „G.K.’s Weekly”. Czerpał z dzieł Johna Ruskina oraz Williama Morrisa. Najważniejsze jego prace to „Restoration of the Guild System” (1906), „A Guildsman’s Interpretation of History” (1920) „Post-industrialism” (1922).
Nasza krytyka maszynizmu nie kieruje się przeciwko maszynom jako takim, lecz tylko przeciw niekontrolowanemu stosowaniu ich w procesie produkcji oraz świadomemu ignorowaniu społecznych i gospodarczych konsekwencji tego fenomenu.
Patronite
Facebook
Twitter
