Marginalizacja pomocy społecznej jest konsekwencją tego, że społeczeństwo staje się coraz bardziej zamożne i sprawy ubóstwa coraz mniej przykuwają jego uwagę. Presja ubóstwa i problemów związanych z ubóstwem jest w coraz mniejszym stopniu odczuwana przez większość naszego społeczeństwa. Jest wielu wyborców, którzy niekoniecznie się przejmują tym, jaki jest los osób korzystających z pomocy społecznej. Mają rozmaite negatywne przekonania na temat tych osób. Im mniej społeczeństwo czuje, że jest ubogie, tym bardziej ogranicza się jego horyzont.

Różnorodność tej grupy wynikała także z tego, że oprócz inteligencji pracującej udało się w niej zebrać przedstawicieli warstw, które miały być przedmiotem zainteresowania „Przedmieścia” – pisarzy wywodzących się z chłopstwa, robotników, rzemieślników. Podobnych prób oddawania głosu środowiskom, które dotąd były go pozbawione, było w dwudziestoleciu kilka, jednak niewiele z nich się powiodło.

Komunikacja pozamiejska się zwija – od czasu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej została ograniczona prawie o połowę, omijają ją inwestycje unijne. Dla samorządowców najważniejsza jest budowa dróg, natomiast nie dostrzegają, że nie każdy może mieć lub prowadzić samochód – dotyczy to zwłaszcza osób najmłodszych, najstarszych, najbiedniejszych i niepełnosprawnych. Władze rządowe zupełnie pomijają problem. Wszystko pozostawione jest przedsiębiorcom. Taka sytuacja byłaby wprost niewyobrażalna na kolei i w komunikacji miejskiej, a w tym przypadku tak się dzieje. Generalnie im dalej od dużych miast, tym gorzej.