Co pewien czas odradza się dyskusja o przystąpieniu Polski do strefy euro. Podstawowy argument zwolenników takiej operacji mówi o likwidacji ryzyka kursowego, czyli niepewności związanej z tym, po ile będzie euro (lub złoty), gdy pojedziemy na wakacje do Chorwacji czy Hiszpanii. Zabezpieczanie się przed ryzykiem kursowym to oczywiście także istotny koszt dla eksporterów i importerów (i zysk dla banków). Jak pokazuje jednak prawie ćwierć wieku istnienia strefy euro, jest jeszcze wiele czynników, które z nawiązką negują korzyści z braku ryzyka walutowego.

Założenia dotyczące funkcjonowania specjalnych stref ekonomicznych, przyjęte a priori przez większość polityków, są nieprawdziwe. Nie można zakładać, że bez stref inwestycje w danym miejscu nie miałyby miejsca, ani ignorować faktu, iż przedsiębiorstwa działające w strefach stanowią konkurencję dla firm spoza stref, a także pomijać w rozważaniach skuteczności alternatywnych metod walki z bezrobociem. Taka nieuczciwa konkurencja prowadzi do tego, że firmy są zmuszone do przenoszenia się do stref. Głównym efektem istnienia stref jest więc spadek dochodów budżetowych ze wszystkimi tego konsekwencjami. Specjalne strefy ekonomiczne przynoszą więcej szkód niż pożytku.