Po upadku komunizmu dominowało w naszej części Europy myślenie zakładające, że możemy w relatywnie krótkim czasie przynajmniej stworzyć perspektywy integracji z centrami Zachodu w sposób, który daje nam szansę szybkiego dogonienia go w różnych parametrach rozwojowych – PKB per capita, infrastruktury drogowej itd. Mówienie o peryferiach, niedorozwoju, zapóźnieniu itd., skazywało polityków na problem niskiej akceptacji społecznej – ludzie nie chcą słyszeć o tym, że żyją na peryferiach, są wykluczeni i w dającej się przewidzieć przyszłości nie będą uczestniczyli w głównym nurcie zmian.

Nastąpiła swoista mentalna delegacja niechcianych zadań na inną grupę narodowościową oraz utożsamienie Ukrainek ze sprzątaniem i innymi zawodami, które nie są poważane i funkcjonują na obrzeżach świata pracy. Było nam łatwiej oswoić się z pracą domową za pośrednictwem migrantek; to była mentalna przemiana, która nie miała odzwierciedlenia w rzeczywistych zjawiskach, ponieważ w polskich domach sprzątają i opiekują się głównie Polki.

Teatr w Polsce, podobnie jak inne gałęzie sztuki, stracił zupełnie funkcję służenia komukolwiek poza klasą średnią. Dzisiejszy polski teatr w 99% ma być eskapistyczną rozrywką dla wielkomiejskiej klasy średniej. Funkcje edukacyjne, społeczno-polityczne, krytyczne spojrzenie na rzeczywistość i system, w których żyjemy, któremu podlegamy – to wszystko zostało zupełnie wyeliminowane. W tym środowisku modne jest mówienie o lewicowości, ale jest to rodzaj mody. To są lajfstajlowe akcje, które poprawiają samopoczucie i pozwalają poczuć się lepiej w hierarchii ustalonej w wielkomiejskim środowisku.