Często łatwiej empatyzować z człowiekiem z dalekiego kraju, którego się nie widzi, niż z tym, którego widzi się codziennie. Polska klasa pracująca jest znacznie bliżej. Właśnie dlatego kontakt z nią może być dla współobywatela o liberalno-lewicowych poglądach znacznie bardziej traumatyczny niż lektura książki o pracy chińskich szwaczek. Co więcej, polska klasa pracująca jest też na miejscu znacznie silniejsza: mając prawa polityczne i czując się u siebie, może np. wybierać rządy, które nie podobają się liberalno-lewicowym intelektualistom.

Klasa „profesjonalno-menedżerska” i grupy z nią się identyfikujące (jak inteligencja) swoją rolę widzą w dyscyplinowaniu klas niższych do doganiania wyobrażonego Zachodu. Dziś ten Zachód pomalowany jest na zielono: prowincja i „klasy pracujące” mają więc dogonić metropolitalną „mobilną klasę laptopową”, deklarującą większe zaniepokojenie kryzysem klimatycznym i większą świadomość ekologiczną. W tle wezwania „musimy zmienić wszystko, by ocalić planetę!” klasy pracujące słyszą głos z offu: „biednym ludziom będzie gorzej”.