przewodniczący Komitetu Dialogu Społecznego KIG i prezes Fundacji Orange, zajmującej się edukacją informacyjną, medialną i cyfrową dzieci i młodzieży oraz wspieraniem nauczycielek, nauczycieli oraz liderek i liderów społeczności lokalnych. Od lat związany jest także z Fundacją Dorastaj z Nami udzielającej pomocy psychologicznej, edukacyjnej, prawnej i socjalnej dla dzieci z rodzin, w których rodzic zginął lub utracił zdrowie pełniąc służbę publiczną. Z wykształcenia jest psychologiem, politologiem, doktorem nauk społecznych.
Na 39. badanych krajów Polska zajmuje 30. pozycję w zestawieniu pod nazwą „świat dziecka” (bezpośrednie doświadczenia dzieci: pożywienie, zużycie powietrza, wody, ekspozycji na hałas, etc.), 31. w kategorii „świat wokół dziecka” (tereny zielone, szkoła, mieszkania, ruch uliczny, zagrożenia środowiskowe), w zakresie zanieczyszczenia powietrza czwarte miejsca od końca, a w kwestii ekspozycji na pestycydy – przedostatnie.
Niektóre zachowania przemocowe wobec dzieci wciąż są normą. Ponad 60 proc. dorosłych Polaków było w ostatnim czasie świadkami przemocy fizycznej wobec dzieci. Prawie 50 proc. – przemocy psychicznej, czyli obrażania, poniżania, krzyczenia na dziecko. I 40 proc. z nich nie zrobiło nic w takich sytuacjach. To pokazuje wymiar przyzwolenia.
Dlaczego zjawisko wykluczenia społeczno-cyfrowego jest tak istotne?
Większość osób zarządzających szpitalami, menedżerów służby zdrowia, nie kojarzy w ogóle fizjoterapii z poważnym oddziaływaniem na człowieka. To ogromny problem: w świadomości społecznej, ale przede wszystkim w świadomości zarządzających ochroną zdrowia, fizjoterapia i ruch nadal nie są pojmowane jako lek, lecz jako luksusowy, niekonieczny dodatek do leczenia. A przecież właśnie dzięki fizjoterapii wydłużył się czas życia w wielu chorobach.
Najwyższa pora na ocknięcie się z pułapki indywidualizowania i prywatyzowania dysfunkcji psychicznych.
Nie chcemy widzieć tego, czego sami jesteśmy częścią, a często twórcami.
Takie przekonanie powoduje lawinowy wzrost wskaźników wypalenia zawodowego, chorób psychicznych, rwanie więzi społecznych i wiele innych problemów, z którymi do tej pory nie mieliśmy do czynienia na tak szeroką skalę.
Widzimy wykonywanie tej pracy i nadużycia, do jakich w trakcie jej wykonywania dochodzi praktycznie wszędzie, ale jednocześnie zachowujemy się tak, jakbyśmy nie dostrzegali w tym wszystkim aspektu ludzkiego.
Zajęliśmy się budową kapitalizmu, zapominając o tych, którzy ten kapitalizm mieli budować. Niewiele miejsca tematom związanym z pracą poświęca się w rozgrzanej do czerwoności debacie publicznej. Jakość środowiska pracy jest wciąż niestety tematem spoza listy priorytetów politycznych.
Dialog jest przede wszystkim słuchaniem najsłabszego ogniwa systemu. Tego, które jest w innej niż ja sytuacji, ma inną zawodową pozycję, i tego, które czuje więcej lęku przed zmianami.
Patronite
Facebook
Twitter
