Od lat 70. i 80. radykalna prawica stała się głównym rywalem socjaldemokracji w walce o głosy robotników. Jej orężem w tej batalii są głównie postulaty antyimigracyjne. O ile napływ nowych pracowników może pozostawać bez większego wpływu na rynek pracy, to staje się dotkliwy dla pewnych segmentów zatrudnionych. Szczególnie w grupach o niskich kwalifikacjach, gdzie konkurencja z pracownikami imigracyjnymi jest bardziej intensywna. Pracownicy produkcji wyrażają poparcie dla redystrybucji ekonomicznej oraz restrykcji imigracyjnych częściej niż statystyczni respondenci.

Problem Partii Pracy polega na tym, że stała się zbyt wielkomiejska, zbyt zdominowana przez absolwentów uniwersytetu, a nie związkowców.

Suwerenność żywnościowa jest sztandarem, wokół którego należy gromadzić siły społeczne sprzeciwiające się międzynarodowej liberalizacji handlu i wynikającym z niej naruszeniom norm środowiskowych, standardów pracy czy praw konsumentów.