W aspekcie bezpośrednim dzięki akcesji Szwecji i Finlandii do NATO bezpieczeństwo naszego kraju oczywiście wzrasta. Dzięki synergii z potencjałami i terytoriami nowych członków łatwiejsza stanie się obrona flanki północnej i małych państw bałtyckich. Z kolei Rosja będzie zmuszona do rozproszenia swoich sił. Warto jednak powrócić do pytania: czy są widoki na bliższy, wykraczający poza zakres samego członkostwa w Pakcie Północnoatlantyckim, sojusz z krajami północnobałtyckimi?

My już wygraliśmy swoją pozycję w NATO, w relacjach z Waszyngtonem i z Kijowem. Jesteśmy w dużo lepszej sytuacji niż byliśmy wcześniej. Jeśli Ukraińcy się obronią, to budując większą armię, o większym potencjale, jesteśmy w stanie zachować swoją wyższą pozycję, a nawet poprawiać ją w zakresie dawania bezpieczeństwa na przykład państwom bałtyckim czy samym Ukraińcom. Natomiast w przypadku militarnej porażki Ukrainy znajdziemy się w bardzo trudnej sytuacji.

Projekt można ocenić jako mający potencjał zapewnienia korzyści dla obronności.

Bezpodstawne okazały się obawy o spoistość ich armii i całego państwa oraz społeczeństwa w obliczu inwazji.

Na Kremlu pojawiło się przekonanie o zamykaniu się okienka.

Wysiłek na rzecz modernizacji Wojska Polskiego przyniósł niemałe, choć wciąż dalece niewystarczające efekty. Zakupy te łączy, poza wniesieniem niekwestionowanej wartości bojowej, co najwyżej pomocniczy udział polskiego przemysłu zbrojeniowego.

Trudno oczekiwać, żeby Afganistan zaznał wreszcie spokoju.

Możliwości sprostania przez Polskę bieżącym i przyszłym wyzwaniom dotyczącym polityki międzynarodowej są blokowane przez stan gospodarki kraju. Z tego względu ograniczone pozostają zdolności stosownej modernizacji armii. Ciągłość prowadzonej polityki ma dla pozycji międzynarodowej kraju kluczowe znaczenie. Problem Polski polega na tym, że mamy do czynienia z ciągłością dojutrkowości, bylejakości i gry pozorów.