To są często mężczyźni nieuprzywilejowani, wykluczeni pod wieloma względami i oni też cierpią w wyniku istnienia tych wzorców męskości, presji związanej z byciem „prawdziwym mężczyzną”. A jednocześnie trafiają ciągle w sieci czy w telewizji na feministki z wielkich miast, które mówią o mężczyznach – o tym, że są uprzywilejowani, często tworząc binarny podział na kobiety-ofiary i mężczyzn-sprawców. Podział, który jest fałszywy i krzywdzący.

Tożsamość, która obejmuje większość osób w kraju, czyli tożsamość narodowa, jest tą, na którą w naszym państwie lewica spogląda z góry, marszcząc brwi i mówiąc: „Nie można dawać wyrazu tożsamości narodowej, ponieważ to ksenofobia, bigoteria i wyłączanie ludzi ze wspólnoty”. Jednocześnie lewica jest bardzo chętna, by afirmować tożsamość każdej innej osoby czy grupy. Klasa robotnicza może pomyśleć: Chwila, dlaczego moja tożsamość jest nieistotna? Liberalna klasa polityczna w naszym kraju zawsze żwawo promuje kulturę mniejszości, ale gdy biała, „tubylcza” klasa robotnicza wyrazi jakiś cień narodowej przynależności, mówi się jej, żeby była cicho, bo nie wolno tego robić.

Ludzie giną tam non stop, tylko podczas jednej próby przejścia latem 2022 r. zginęło od 23 do 37 migrantów, a ponad 70 uznano za zaginionych. Rok wcześniej Hiszpania push-backowała do Maroka ok. 10 tysięcy osób w ciągu dosłownie kilku dni. Dlatego gdy czytam o „wyjątkowych zbrodniach Polski/polskiej Straży Granicznej”, to przecieram oczy – w takich „lewackich” krajach, jak Hiszpania, jest jeszcze brutalniej…

Pamiętam osoby, które w początkach wojny deklarowały, że trzeba pomóc – często teraz publikują w swoich mediach społecznościowych takie rzeczy, których spodziewalibyśmy się raczej ze strony skrajnej prawicy, a nie od ludzi, którzy czytają „Wysokie Obcasy”.

Nie napisałem ani jednego tekstu, nie zrobiłem prawie żadnego zdjęcia. Wydzwaniali do mnie z wielu redakcji i pytali: „Czemu nic nie piszesz, czemu nic nam nie przesyłasz?”. A ja na to: „Po prostu nie mam czasu, bo tu się tyle dzieje, jestem wykończony, nie dam rady nic napisać”. Trzeba ludziom pomagać, a nie pisać. Jest mnóstwo osób, które piszą, wszystko już wiadomo.

Powodem zorganizowania się ludzi były fatalne relacje w firmie. Nazywałem to folwarkiem XXI wieku. Wszystko odbywało się na zasadzie dekretów, szeregowy pracownik produkcyjny nie miał prawa głosu. Jeśli ktoś się za dużo odzywał, to mógł liczyć się z tym, że przy najbliższej okazji, gdy firma będzie w dołku, może stracić pracę. Więc ludzie siedzieli cicho, znosili złe traktowanie, chamstwo. Te fatalne, chwilami wręcz patologiczne relacje udało nam się naprawić.

Często to były uwagi, z którymi nic się nie dało zrobić – dlaczego pani nie otworzy drugiej kasy? Bo właśnie wyciągam bułki z piekarnika, a jak ich nie wyciągnę, to zaraz będzie pani krzyczeć, że ich nie ma. W relacjach międzyludzkich więcej można załatwić nie wychodząc z pozycji „płacę to wymagam”, „jesteście tu, aby mi służyć”, a poza tym to wiadomo, „trzeba się było uczyć, to by się nie skończyło na kasie w markecie”. Pomijając fakt, jak bardzo jest to krzywdzące, głupie i niesprawiedliwe, to naprawdę nie rozumiem, jak takim ludziom się to w głowie składało, że oczekiwali szacunku i uśmiechu, ale jednocześnie traktowali pracowników sklepu z wyższością i pogardą.

Zbadałam, jak się kojarzą słowa „wielodzietność” i „rodzina wielodzietna”. Prosiłam o pierwsze skojarzenia z tymi sformułowaniami. Przeważały określenia pejoratywne: hałas, harmider, ubóstwo, alkoholizm, brak czasu. Badałam to samo zjawisko w Hiszpanii i Słowacji. I tam procentowy udział odpowiedzi nasyconych pejoratywnie nie był aż tak duży. W Hiszpanii w ogóle wyszło odwrotnie – pod adresem rodziny wielodzietnej było więcej określeń i opinii pozytywnych niż negatywnych.

Hasło „koniec grzecznej telewizji” nabrało nowego znaczenia. Łamanie prawa pracy, mobbing, wykluczenie zawodowe i inne patologie, których ja, moje koleżanki i koledzy jesteśmy ofiarami – stało się chlebem powszednim w TVN.

Prawo do szacunku i zainteresowania otrzymują przede wszystkim osoby, które osiągnęły tak zwany sukces, czyli mają odpowiednio wysoki poziom konsumpcji, a jednocześnie konsumują umiejętnie i widowiskowo. Brak dostępu do konsumpcji oraz wiedzy, jak i do czego jej używać, oznacza marginalizację. W mediach biedni automatycznie trafiają na ten margines.

Jedna z pracownic odpowiedziała: „Ty głupku – jacy oni nasi? Obaj doskonale wiedzą, że tkacz na starość jest głuchy, ślepy, ma żylaki i pylicę płuc. Jednak żaden z nich nie ujmie się za nami, będą załatwiać swoje interesy […] Zobaczysz – pogadamy za kilka lat”. Stara włókniarka miała całkowitą rację – niemal dokładnie od tamtej chwili rozpoczęła się lawinowa likwidacja przedsiębiorstwa i totalna wyprzedaż majątku zakładowego.

Od kosztów gospodarczych w nie mniejszym stopniu istotne były koszty społeczne – jakie straty ponieśli ludzie i jak to wpłynęło na zaspokojenie ich potrzeb.

Film jest wart tysiąc razy więcej niż debata dla dwudziestu przekonanych osób.