Czerpią z dumą ze źródeł i inspiracji odmiennych niż robi to lewicowo-liberalny wielkomiejski patrycjat.

Robotnik śląski dowiódł, że umie o Polskę walczyć.

To przepis na katastrofę, którą już obserwujemy, czego widomym znakiem są epidemia samotności i depresji oraz entropia.

Emeryci, jako klasa poprodukcyjna, są mocno stygmatyzowani i doświadczają wykluczenia.

Demokraci stworzyli zespół, który może zatrzymać – lub przynajmniej spowolnić – odpływ wyborców z klasy robotniczej.

Część posthumanistów o poglądach progresywno-liberalnych straciłaby argument przeciwko niedopuszczaniu w mury akademii np. egzorcystów.

Bohaterowie sitcomu musieli jakoś radzić sobie z traumą, a ich przerysowane przygody choć trochę łagodziły ładunek emocjonalny, jaki niosły ze sobą czasy przełomu lat 90. i 2000.

Ponowoczesna klasa kreatywna ze swoim liberalno-postępowym światopoglądem naśladuje niektóre praktyki nowoczesnej klasy robotniczej, nie mając zupełnie o tym pojęcia, a widząc w samych sobie awangardę ludzkości.

Nie ma sposobu, aby także świat pracy zwyciężył bez rozszerzenia swoich wpływów w Partii Republikańskiej.

Nasza walka podziemna uwieńczona powstaniem Warszawy stała się zaporą dla odrodzenia imperializmów.

Tabloid jest obiektem drwin przede wszystkim ze względów klasowych.

W imię zasad. Zasad Zielonego Ładu. W tym ładzie tylko dolar jest zielony.

Incel, który miałby dziewczynę czy żonę, nadal byłby przecież incelem, bo nadal by cierpiał – kobiety nie są lekiem na całe zło.