Na naszych oczach trwa walka pokoleń.

Jesień to pora melancholii. Także, jak się okazuje, melancholii politycznej.

Co pozostanie Polsce z rewolucji moralnej?

Zza trzeźwej, surowej oceny rzeczywistości, przebija smutek niespełnionej wizji.

Jedyny ratunek przed medialną histerią, to baczniej rozejrzeć się wokół siebie.

Wygląda na to, że żyjemy w czasach, gdy specjalną troską otacza się nijakość.

W niewielkim tylko stopniu człowiek może wierzyć w to, co mówi o sobie.

Można się tylko domyślać, co decyduje o tym, jakie problemy uważane są za godne nieustannego roztrząsania na forum publicznym.

21 kwietnia serce Krakowa zadudniło pod butami uczestników Marszu Tolerancji i Marszu Tradycji.

Przyszła wiosna. Kwitną kwiatki. Bezdomni wciąż są bezdomni.

Dobrze wymierzona kalumnia ma szansę dożyć sędziwego wieku i przejść do annałów myśli politycznej.

Blisko rok temu napisałem dla „Obywatela” artykuł. Życie dopisało ciąg dalszy. Ale pożałowało happy endu.

Czy ktoś pamięta jeszcze, jak tuzy polskiego dziennikarstwa weszły do tygrysiej klatki, otoczonej przez fotoreporterów, by w ten sposób bronić zagrożonej wolności słowa?

Trzymam przed sobą album „Czas Zatrzymany”, poświęcony nieistniejącym już wsiom, na terenie których zbudowano Nową Hutę.

Niejasna postawa hierarchów wobec lustracji każe się zastanowić, czy mamy do czynienia z troską o dobro duchowe i naukę głoszoną w Ewangelii, czy nieporadną próbę ocalenia wizerunku Kościoła.