Dążenie do powszechnego dobrobytu powinno być jednym z filarów polskiego modelu społeczno-gospodarczego. Poczynając od całkowitej likwidacji ubóstwa, po osiągnięcie najniższych nierówności dochodowych w UE, wszystkie narzędzia do osiągnięcia tych celów są proste i względnie dostępne.

Rzecz polega na tym, żeby to od nas wychodziły produkty, żebyśmy się sami łączyli między sobą i jeszcze tworzyli samodzielnie jakieś większe, bardziej złożone produkty, żebyśmy się dogadywali i narzucali Niemcom ceny. W związku z tym Europa Zachodnia nie jest zainteresowana infrastrukturalnym powiązaniem Trójmorza, które generowałoby potencjał samozadaniowania się i samoorganizacji gospodarczej dzięki skróceniu dystansu i ominięciu przeszkód geograficznych.

Uświadomienie sobie istnienia pułapki średniego dochodu oznacza, że aby myśleć o rozwoju i modernizacji, polska gospodarka potrzebuje przestawienia na osiąganie przewag konkurencyjnych w oparciu o inny mechanizm. Źródłem nowej przewagi mają być innowacje. Aby tak się stało, wymagane jest jednak dokonanie szeregu interwencji, a przede wszystkim sporej rewolucji mentalnej. Musimy w Polsce więcej zarabiać.

Kolejne wchodzące na rynek pracy roczniki są coraz mniej liczne, rosną za to szeregi emerytów. Kluczowe wydaje się podjęcie takich działań, jak, z jednej strony, aktywizacja seniorów i nauka mądrego starzenia się, a z drugiej – stworzenie szeregu rozbudowanych usług społecznych odpowiadających na zmiany demograficzne.

Głównym wyzwaniem na obszarach aglomeracji jest opanowanie chaosu przestrzennego i nakierowanie rozwoju mieszkalnictwa i terenów aktywności gospodarczej na obszary dobrze skomunikowane koleją, tramwajami lub autobusami. Prowincja natomiast oczekuje systemowego podejścia, dzięki któremu dojazd do pracy, szkół, placówek opieki zdrowotnej czy sklepów będzie zapewniony, choćby w porannym i popołudniowym szczycie.

Zaczyna się na ten temat mówić, ale sprawy załatwiamy przez greenwashing, czyli ekologię pozorowaną. Poprawiamy sobie samopoczucie, bardzo słabo wpływając na spadek emisji, a już w ogóle nie wpływając na wzrost bioróżnorodności.

Odwrócenie procesów powodujących kurczenie się zasobów wodnych Polski nie jest zadaniem wymagającym znacznych nakładów finansowych czy technicznie trudnym. Wymaga odwagi politycznej, bo wymierzone jest w niezrównoważone i niemożliwe do utrzymania w dłuższej perspektywie gałęzie gospodarki czy wizje rozwoju, których horyzontem są krótkoterminowe zyski nawet wtedy, gdy te zagrażają trwałości ekosystemów, potencjałowi produkcyjnemu kraju czy, w dalszej perspektywie, jego suwerenności i porządkowi publicznemu.

Możliwości sprostania przez Polskę bieżącym i przyszłym wyzwaniom dotyczącym polityki międzynarodowej są blokowane przez stan gospodarki kraju. Z tego względu ograniczone pozostają zdolności stosownej modernizacji armii. Ciągłość prowadzonej polityki ma dla pozycji międzynarodowej kraju kluczowe znaczenie. Problem Polski polega na tym, że mamy do czynienia z ciągłością dojutrkowości, bylejakości i gry pozorów.

Odkąd sprawy społeczne powróciły do kompetencji wspólnot lokalnych, tj. od 1990 r., kolejne fale zmian w obszarze lokalnej polityki społecznej płynęły głównie w kierunku umacniania wybrzeży pomocy społecznej – krainy resortowości i selektywności. Czy wraz z pojawieniem się centrów usług społecznych uda się przełamać ten prąd i odmienić przyszłość lokalnej polityki społecznej?

Polska nie jest przygotowana na wyzwania przyszłości: starzenie się społeczeństwa, duże bezrobocie, zmiany klimatyczne. Potrzebujemy Gwarancji Zatrudnienia i aktywnej polityki modernizacji kraju w celu przygotowania go na następne dekady.

Idea usług publicznych – przy odpowiedniej realizacji, czyli odpowiednio wysokich inwestycjach – zakłada, że pewne rzeczy zostają wyjęte z rynku, bo są uważane za zbyt wartościowe, aby traktować je tak samo jak zwykłe towary.

Polska jest państwem kaczystowskim i przez jakiś czas nim pozostanie. Ten doniosły fakt domaga się przynajmniej próby zbadania, czym kaczyzm jest, w jaki sposób kształtuje stosunki społeczne i dokąd może zaprowadzić naszą umęczoną ojczyznę.

Przyszłość należy do klasycznych zagadnień filozofii, a pomyślenie Polski jutra zapewne pomoże nam zrozumieć ideologię, która od 2015 r. zadomawia się w kolejnych instytucjach państwa. Przedstawmy najważniejsze wyzwania stojące przed Polską i sprawującym nad nią nadzór kierowniczy kaczyzmem w perspektywie najbliższych dwudziestu-trzydziestu lat.

Przenieśmy nasze rozważania w przyszłość, do roku 2050, do Polski rządzonej przez trumny Jarosława Kaczyńskiego i Adama Michnika. Pogrążając się w fantastyce politycznej zakładamy, że za trzydzieści lat możliwe będzie jeszcze pomyślenie wspólnoty.

W tamtych czasach chętnie przyjmowaliśmy sieci handlowe w naszym kraju, kusząc tym, że mało się płaci ludziom, że być może bezkarnie można naruszać prawo pracy, o czym niech świadczy choćby fakt, że wielu sklepów Biedronka nie zgłaszano nawet do Państwowej Inspekcji Pracy ani Sanepidu. Traktowali nas jak swoją portugalską kolonię w Angoli.

Dopóki moje zdrowie na to pozwoli, będę walczyć do samego końca. O sprawiedliwość dla wszystkich, którzy są w naszym stowarzyszeniu, ale też dla tych, którzy kiedyś będą chcieli w tę franczyzę wejść. Dlatego bardzo bym chciała, żeby powstała i została przyjęta ustawa o franczyzie. To będzie scheda po mnie. To wymaga determinacji, ale nie mam nic do stracenia.

Zamiast formułowania kolejnych wezwań o zaniesienie ludowi kaganka oświaty, autorzy omawianej tu książki proponują raczej założenie kagańca nauce i mediom, które, wbrew obietnicom oświecenia, w kapitalizmie stają się głównymi rozsadnikami fałszywych informacji.

Cyfryzacja przynosi narzędzia, które są dla pracowników korzystne i usprawniają pracę, ale kreuje też rozwiązania, które wielowymiarowo mogą zmieniać środowisko pracy na gorsze.

Nasza krytyka maszynizmu nie kieruje się przeciwko maszynom jako takim, lecz tylko przeciw niekontrolowanemu stosowaniu ich w procesie produkcji oraz świadomemu ignorowaniu społecznych i gospodarczych konsekwencji tego fenomenu.

Gadzi pierścień
nasadza się na palec państwa miasta na środkowy palec
Pomiędzy palcem denuncjującym i palcem serdecznym
jest ten który wsuwa się w gardło by wywołać torsje

Karnawałowość u Oparek jest karnawałem Brechta: zbiorowy, motłochowy bohater ocala szansę na życie nieplastikowe, niepodstawione.