Wydawało się nam, że to, co robimy, to „robota głupiego”. Teraz też może się wydawać, że aktywność mediów oddolnych jest czymś podobnym. Jednak to nigdy nie jest tak do końca. Jeżeli podobnych inicjatyw jest wystarczająco dużo, wtedy miarka się przebiera – i wówczas następują zmiany. Małe kroki mogą prowadzić do wielkich przemian.

Wsparcie dla pracowników jest tym bardziej potrzebne, że partie takie, jak Ruch Palikota czy Platforma Obywatelska, ewidentnie wspierają pracodawców (choć niekoniecznie – przedsiębiorców!). Dlatego potrzebny jest sojusz ponad podziałami na rzecz tego, żeby wreszcie w Polsce uformowała się polityczna reprezentacja propracownicza i prozwiązkowa, której w III RP w zasadzie nie było i nie ma.

Kwestię obrony Polski przed GMO – w kontekście zagrożeń, które niesie za sobą ta technologia dla naszego rolnictwa i tradycyjnych upraw – w mojej opinii należy rozpatrywać w kategoriach obrony racji stanu. A takiego podejścia niestety wśród naszych decydentów zupełnie nie widać.

SPEC dostarczał ciepło najtańsze w Polsce, a mimo to przynosił miastu zyski. Uczciwy liberał powinien być przeciwko prywatyzacji SPEC, bo kanon liberalny mówi, że własność prywatna jest efektywna tylko gdy ma konkurencję. A SPEC jej nie ma, to klasyczny „naturalny monopol”, choć bardzo efektywny i nowoczesny w porównaniu z firmami prywatnymi.

Nie przypuszczam jednak, żeby Polska była pierwszym krajem na liście rosyjskich celów do zaatakowania. Myślę, że zdolność reakcji NATO zostanie przetestowana raczej w Estonii, na Łotwie lub w Gruzji.

Ostatnio w oświacie dzieje się źle. Zamykane są placówki, lekceważone protesty uczniów i rodziców, a jedyne plany rządu to likwidacja kolejnych szkół, pogarszanie warunków pracy nauczycieli oraz spychanie odpowiedzialności na niedofinansowane samorządy lokalne. W tej sytuacji Związek Nauczycielstwa Polskiego przygotował dokument o nazwie „Pakt dla edukacji”. O jego założeniach i sytuacji w szkolnictwie rozmawiamy z Magdaleną Kaszulanis, rzeczniczką prasową ZNP.

Nie ma osobnej klasy „twórców”, która byłaby różna od klasy o nazwie „obywatele”. Ministerstwo Kultury spotyka się nie z twórcami, czyli z obywatelami, lecz z przemysłem praw autorskich. To są dwie zupełnie różne grupy. Dopóki nie zrozumiemy tej różnicy – nie zrozumiemy też skutków, które ona rodzi i nie będziemy w stanie poprawnie i sensownie zaprojektować regulacji w kwestii praw autorskich.

Podniesienie wieku emerytalnego spowoduje jedynie ucieczkę pracowników na świadczenia rentowe lub będą oni zwalniani, a na ich miejsce zatrudniane młodsze osoby. Dłuższa praca ludzi starszych negatywnie odbije się na miejscach pracy dla dopiero wchodzących na rynek. Warto też przypomnieć, że program 50+ skończył się porażką – miejsc pracy dla pracowników powyżej 50. roku życia powstało niewiele.

Zwalczanie biedy, polegające głównie na programach dożywiania dzieci czy na wysyłaniu paczek do domów dziecka, co jest indywidualnie szlachetne, w publicznym wymiarze oceniać należy jako rodzaj reakcji archaicznej, wynikającej z poważnej niekompetencji zarówno polityków, jak i mediów.

Jeżeli ktoś przez ileś lat był politykiem uchodzącym za skrajnie liberalnego nawet w PO, a potem nagle podnosi sztandar lewicy, w międzyczasie posługując się świńskim łbem, do tego prowadzi interesy w rajach podatkowych, to nie wierzę w jego „wrażliwość społeczną”. To zwykła gra polityczna.

Chcemy pokazać, że nie ma zgody europejskiego ruchu związkowego na wychodzenie z kryzysu kosztem pracowników i najsłabszych grup społecznych.

Polskie media publiczne podzieliły los polskich stoczni, hut i zakładów włókienniczych. Połączone siły głupoty prywatyzacyjnej i celowego osłabiania tego, co państwowe, zrobiły swoje.