Czy odwrót od tradycji i tożsamości regionalnej jest rozwojem? A może jest na odwrót? Czy postępem jest niszczenie miejsc najcenniejszych przyrodniczo dla doraźnych korzyści?

Bieda to nie tylko kwestia ekonomiczna, ale także polityczna – to, czy mamy do czynienia z biedą, czy ludzie są biedni czy nie, zależy także od tego, w jaki sposób państwo ingeruje w nierówności ekonomiczne, bo nie ulega wątpliwości, że nierówności są immanentne dla społeczeństwa kapitalistycznego.

Stoimy przed dwiema opcjami i wszystko wskazuje, że będzie realizowana ta druga, czyli globalizacja i cały trend wycofywania się i odbierania wszystkich zdobyczy wywalczonych przez ostatnie 200-250 lat zmagań biednych o swój udział w torcie.

O dziwo, eksmisje najczęściej orzekane są wobec lokatorów zasobu gminnego. Szczególnie w Warszawie, gdzie stawka czynszu za metr w mieszkaniu komunalnym jest wyższa niż w spółdzielniach mieszkaniowych.

Wiele osób miało tak niskie wypłaty, że musiały wypracowywać nadgodziny, co dla organizmu jest zupełnie wyczerpujące – praca po 10-12, a nawet, jak u nas w fabryce, 16 godzin na dobę jest ponad siły.

„Zielona energia” podwyższy bezpieczeństwo energetyczne, bo jest to źródło masowe, odnawialne i nieimportowane.

Polacy są – bo muszą być – bardziej waleczni niż Francuzi czy Irlandczycy, ponieważ żyją w kraju, w którym nie mogą w tak dużym stopniu liczyć na pomoc ze strony państwa.

Polska wkracza w trwały okres depopulacji z powodu złej polityki gospodarczej rządu, a właściwie braku takiej polityki. Rządzących zastępuje „wolny rynek”. Jak widać, działa on bardzo „skutecznie”…

Stare żydowskie przysłowie mówi, że jeśli nie dasz dziecku wykształcenia, uczynisz je złodziejem. Tymczasem strumień finansów płynący z budżetu państwa na oświatę staje się coraz mniej wartki, zmuszając rodziców i samorządy do jego zasilania. To popycha pedagogów do protestu.

Polska występuje w wielu kwestiach z zakresu prawa migracyjnego, przyznawania azylu i traktowania cudzoziemców w jednym rzędzie z państwami autorytarnymi. Nie ratyfikujemy konwencji, które są w demokratycznych państwach uznawane za kanon prawa międzynarodowego, bo one wytyczałyby pewien wyraźny kierunek prawu krajowemu.

Polska niekoniecznie ma „posłannictwo” w stosunku do narodów Europy wschodniej czy Kaukazu, natomiast z pewnością ma tam interesy.

Nie należy mylić partycypacji realnej z pozorowaną. Istnieje zagrożenie, że sami nie zauważymy, gdy damy się wciągnąć w system, który można by określić jako „neoliberalizm z ludzką twarzą”.